Hij schoot uit zijn slof.

Hij schoot uit zijn slof.

Stel je voor: een dirigent van wereldklasse. Meer dan 100 topmusici onder zijn hoede. Alles draait om perfectie, timing, harmonie.

En dan… één valse noot. Eén misstap. En ja hoor, hij schiet uit zijn slof.
Schokkend? Ja en nee. Ik heb daar gemengde gevoelens over.

Als je je níét kunt voorstellen dat een topdirigent soms zijn geduld verliest, dan werk je waarschijnlijk in een baan waar fouten geen echte consequenties hebben.
Of je hebt je allang verzoend met veilige middelmatigheid.

Want nee, topprestaties zijn zelden zen. Soms is genialiteit rauw, ongemakkelijk, gevaarlijk stil soms. Maar wel menselijk.

En ja, er zijn legendes die altijd kalm blijven.
Maar er zijn er ook die af en toe flippen.
Omdat het ertoe doet. Omdat het perfect moet. Omdat ze vuur in zich dragen.

Kun je daar niet mee omgaan? Ik? Soms wel, soms niet.
Het hangt af van de situatie. Of het een uitzondering is.
En vooral: hoe empathisch degene is die uit zijn slof schiet.
Weet je er is geen eenduidig antwoord.

Maar één ding weet ik zeker: ik heb begrip voor de druk van een dirigent van wereldklasse. En ik ben een groot bewonderaar van klassiek muziek hoe alles zo ritmisch en in harmonie je gehoor en je ziel streelt.